شهر، در پیشگاه عدالت فضایی

به گزارش خبرنگار ایمنا و بر اساس چکیده یک مقاله، اصلی‌ترین عامل بحران‌های جوامع بشری، ریشه در نابرابری‌های اجتماعی و فقدان عدالت دارد و یکی از مهم‌ترین بخش‌های این نابرابری‌ها در نواحی شهری است که چنین نابرابری و فضای داخلی در ساکنان نواحی مختلف وجود دارد. شهر، به هیچ‌وجه پدیده‌ای جدید در هیچ‌یک از شهرهای جهان نیست، اما در حال حاضر به دلیل فاحش بودن، تفاوت‌های اجتماعی – نابرابری و عدم وجود تفاوت در خدمات شهری، تفاوت‌های شهرها مشخص شده است. این تفاوت فضایی در شهرها از موقعیت جغرافیایی و ساختار اقتصادی و سیاسی خود، به صحنه‌هایی از ناسازگاری اجتماعی بدل می‌شود که در این راستا نه تنها اجتماع انسانی طبقاتی می‌شود، بلکه فضای جغرافیایی نیز باید به این سرنوشت تبدیل شود.

در دهه های گذشته رو به پیشرفت، نوع خاصی از نابرابری های شهری را تجربه کردند. رشد جمعیت شتابان شهری و ناتوانی در پاسخگویی به این جمعیت نیاز دارد که از نظر جمعیتی که از نقطه شروعی برخوردار باشد برای رویارویی با این وضعیت بود که شروعی برای پیدایش نابرابری بود که در چنین شرایطی از مهم ترین عوامل در برنامه ریزی شهری، از فضاها و مناسب ترین ها و به طور کامل استفاده می شود. عدالت فضایی است.

در این راستا كاربردها و خدمات شهری از عوامل مؤثر و مفید هستند كه با پاسخگویی به نیازهای جمعیتی، افزایش منتهای عمومی و توجه به استحقاق و شایستگی افراد می‌توانند با عادلانه‌تر رفتار فضایی، عدالت اجتماعی و عدالت اقتصادی را انجام دهند، زیرا نسبت به هم. فضایی در ارائه مراکز خدماتی در شهر و دستیابی به آن مقدمات توسعه پایدار شهری را فراهم می‌آورد و نابسامانی در توزیع منطقه‌ای و محلی باعث دوری مناطق و محلات از عدالت اجتماعی می‌شود.

از این رو در بند اول از چشم‌انداز برنامه جمهوری در افق ۱۴۰۴، به ایجاد جامعه شهری توسعه یافته و بر عدالت اجتماعی، حفظ کرامت و حقوق انسان‌ها در گذشته اسلامی است. در نتیجه ارائه مناسب و بهینه خدمات و امکانات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و بهداشتی در میان مناطق و نواحی یکی از مهم‌ترین عوامل جلوگیری از نابرابری‌ها و شکاف توسعه و توزیع فضای محلی در محدوده منطقه است.

عدالت فضایی چیست؟

مفهوم عدالت فضایی بیشتر در ادبیات موضوع مورد توجه قرار گرفته است که سعی کنید در بررسی مفاهیم و عملکردهای عدالت از دیدگاه جغرافیایی؛ تجزیه و تحلیل‌های جغرافیایی نشان می‌دهد که ساختار فضایی شهر بر پایه مجموعه‌ای از تجارت تفسیر شده است.

این در حالی است که شاخص های علمی کیفیت زندگی مشتق و منعکس کننده کلی احساس نه تنها فرد بلکه تمام شهروندان است. بنابراین ذهنیت به حداقل رسیده و یا حذف شده و در مجموع با استفاده از روش پذیرفته، کنترل، تمرین و بررسی شده است.

شاخص‌های اقتصادی، ذهنی و اجتماعی می‌تواند باعث بهبود کیفیت زندگی جامعه شود و همچنین به عنوان عوامل خاص، احساس امنیت را تحت تأثیر قرار دهد. شاخص‌های کیفیت زندگی را می‌توان دانست که در زندگی مردم و احساسات آنها نقش اساسی دارند.

در کیفیت کل زندگی اصلی شاخص‌های مضامین اجتماعی، کلبدی و ویژگی‌های فردی شکل می‌دهد. اما شاخص‌های سلامتی و تأثیرات محیطی نیز در مطالعات کیفیت زندگی بسیار مهم هستند.

به عبارتی دیگر در وضعیت کیفیت زندگی در یک شهر، از جمله مسائل زیست‌محیطی، فرهنگی، سیاسی، نهادی، اجتماعی و اقتصادی باید پذیرفته شود تا انتظارات فرد صورت گیرد.

عدالت و تناسب و برابری با مفهوم خاص، نمی‌تواند از این که جامعه به توافق برسد، در مورد آنچه که عادلانه و متناسب است، به دست می‌آید. برنامهریزی و تهیه منابع بر اساس عدالت، با تفاسیر بیان شده است، اما آنچه در ردیف اول در تعریف عدالت قرار می‌گیرد، مشتمل بر توزیع عدالت و تناسب به‌عنوان برابری و مساوات است که در هر فردی از افراد عمومی یکسان، بدون نظر گرفتن. وضعیت اقتصادی – اجتماعی، توان مالی یا نبود آن، یا انواع دیگر ضوابط است.

مدیریت یکپارچه شهری راهکاری برای تحقق پذیری عدالت اجتماعی

در برنامه شهری که می‌تواند به عدالت اجتماعی بیشتر در شهرها کمک کند، توجه به عدالت فضایی و برنامه‌ریزی‌هایی است که خدمات تخصصی را در مناطق مختلف توزیع می‌کنند.

در نظام برنامه‌ریزی شهری ایران، توزیع منابع در شهر بر اساس سری سرانه‌ها در قالب طرح‌های جامع و تفصیلی صورت می‌گیرد که تأثیر آن در آن‌ها از بی‌توجهی به مفهوم عدالت اجتماعی در شهرها است. بنابراین، برای ارزیابی وضعیت عدالت، خدمات در سطح شهر، با ایجاد ارتباط فضایی-عملکردی، خدمات باید در ارتباط با هم در نظر گرفته شود که نیاز به هماهنگی بین مدیریت‌های متنوع در ارائه خدمات در این زمینه وجود دارد و مدیریت یکپارچه شهری می‌تواند راه حلی در این زمینه داشته باشد. باشد.

همچنین، خدمات شهری را بر اساس تغییرات جمعیتی و خدمات رسانی و کارایی انجام می‌دهد.

از سوی دیگر، وجود تعادل و هماهنگی بین نواحی و فضاهای شهری و حفظ عدالت اجتماعی در استفاده از کاربری های مختلف در شهرها یکی از اهداف توسعه پایدار می‌شود و در صورت رعایت این اصل، سرمایه‌گذاری‌های انجام شده نه تنها باعث توسعه نمی‌شود، بلکه می‌شود. نابرابری‌های موجود را می‌سازد و باعث رشد غده‌های و ناهماهنگ با توان‌ها و توانایی‌های محیطی می‌شود.

بر این اساس برای کاهش و برای کاهش کاستی‌های موجود، شاخص عدالت یکپارچه است که برای دورنمایی از تحلیل فضای تئوری‌های دسترسی، سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل تحلیل فضایی از جمله ضرب موران انتخاب می‌شود، استفاده از آن به شهری را نه تنها برای یک نوع خدمت انجام می‌دهد. خاص، بلکه برای تعداد زیادی از خدمات تحلیل کند و نحوه پراکنش فضایی خدمات و در نهایت عدالت فضایی را تبیین کند.

عدالت یکپارچه شانه به شانه تحلیل فضایی برای عدالت فضایی

نتایج می‌دهد که در بسیاری از شاخص‌های مورد بررسی از جمله‌های شاخص‌های اجتماعی، اقتصادی، زیست‌محیطی، فرهنگی، اوقات فراغت، کالبدی و دسترسی به خدمات از نظر میزان و استفاده از انواع امکانات، تفاوت‌های مابین مناطق محروم و کمتر توسعه یافته‌هایی وجود دارد.

برای کاهش و برای کاستی‌های موجود، شاخص عدالت یکپارچه است که برای دورنمایی از تحلیل فضایی، تئوری‌های دسترسی، سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل تحلیلی فضایی در نظر گرفته شده است. کند و چگونه پراکنش فضایی خدمات و در نهایت عدالت فضایی را تبیین کند.

بر این اساس تحلیل فضایی خدمات شهری و نحوه دسترسی به آن در قالب مدل یکپارچه دسترسی و تحلیل رابطه بین بررسی خدمات و میزان دسترسی که به نوعی تصویرگر عدالت فضای شهری است، اساسی است.